İLK YOLCULUK…
Hayatımın ilk yolculuğunu yazmak istediğimde, hangisi olduğuna karar vermek oldukça zor oldu. Belki ilk değil ama, benim " İlk Yolculuğum " olarak Günlüğüme not ettiğim, babamla yaptığım ilk ve son ve tek yolculuktur.
Annem, Babam, Ablam ve ben ; 1 hafta gemi ile Karadeniz sahillerini dolaştık.
Karadeniz'i, bir hafta süresince gemi ile dolaşırken yaklaşık 5 yaşındaydım. En küçük çocuklar olduğumuz için bu geziye çıkmaya hak kazanmıştık ablam ve ben. Karadeniz seyahatinden hala unutamadığım ; Trabzon'da, çisil çisil yağan yağmurda Sümela Manastırı'nı gezmemiz ve Sinop'ta, Gemimize Sinop Cezaevindeki mahkumların yaptığı, boncuk işi eşyaların getirilip, satışa sunulması. Annem, Nar Çiçeği renginde boncuklarla yapılmış bir bozuk para çantası aldı o gün.
1968 yılının Sonbaharında, kim bilir hangi mahkumun, kim bilir kaç gün - kaç gecede işlediği bu çanta hala duruyor modern dünyanın sürgülü gardrop odasında, çanta rafında - ama, artık kullanılmayanlar tarafında. Kim bilir adı neydi, suçu neydi, genç miydi? Kimbilir belki kan davası, belki düşünce suçlusu! Kaç senedir kucaklayamamıştı acaba sevdiklerini ve sevdikleri bekliyor muydu onu hala aynı aşkla. Belki de onun için rengi, Nar Çiçeğiydi bu çantanın. Sevdiklerine olan özleminden dokumuştu. Malum, özlem ; nar gibi çoğaltır yanlızlığı zamanın içinde.
Yıl 2012 ... Artık çıkmıştır cezaevinden muhtemelen, özgürdür ve iç yolculuğunu hapisteyken tamamladıysa, yolculuğa çıkmaya bile hazırdır, keşfetmeye dünyayı.
Eğer " BİR ŞANS DAHA TANIRSAK YAŞAMASINA "
Hopa'dan ileri gidemeyip geri dönen gemimize yunus balıkları arkadaşlık etti, seyir boyunca. Gemi, İstanbul Boğazına girdiği zaman 5 yaşındaki bir bireyin algılayabileceği bütün renklerle , ne kadar olağanüstü bir şehri seyrediyor olduğumu anladım ve hala daha güzelini BULAMADIM.
Annem, Babam, Ablam ve ben ; 1 hafta gemi ile Karadeniz sahillerini dolaştık.
Karadeniz'i, bir hafta süresince gemi ile dolaşırken yaklaşık 5 yaşındaydım. En küçük çocuklar olduğumuz için bu geziye çıkmaya hak kazanmıştık ablam ve ben. Karadeniz seyahatinden hala unutamadığım ; Trabzon'da, çisil çisil yağan yağmurda Sümela Manastırı'nı gezmemiz ve Sinop'ta, Gemimize Sinop Cezaevindeki mahkumların yaptığı, boncuk işi eşyaların getirilip, satışa sunulması. Annem, Nar Çiçeği renginde boncuklarla yapılmış bir bozuk para çantası aldı o gün.
1968 yılının Sonbaharında, kim bilir hangi mahkumun, kim bilir kaç gün - kaç gecede işlediği bu çanta hala duruyor modern dünyanın sürgülü gardrop odasında, çanta rafında - ama, artık kullanılmayanlar tarafında. Kim bilir adı neydi, suçu neydi, genç miydi? Kimbilir belki kan davası, belki düşünce suçlusu! Kaç senedir kucaklayamamıştı acaba sevdiklerini ve sevdikleri bekliyor muydu onu hala aynı aşkla. Belki de onun için rengi, Nar Çiçeğiydi bu çantanın. Sevdiklerine olan özleminden dokumuştu. Malum, özlem ; nar gibi çoğaltır yanlızlığı zamanın içinde.
Yıl 2012 ... Artık çıkmıştır cezaevinden muhtemelen, özgürdür ve iç yolculuğunu hapisteyken tamamladıysa, yolculuğa çıkmaya bile hazırdır, keşfetmeye dünyayı.
Eğer " BİR ŞANS DAHA TANIRSAK YAŞAMASINA "
Hopa'dan ileri gidemeyip geri dönen gemimize yunus balıkları arkadaşlık etti, seyir boyunca. Gemi, İstanbul Boğazına girdiği zaman 5 yaşındaki bir bireyin algılayabileceği bütün renklerle , ne kadar olağanüstü bir şehri seyrediyor olduğumu anladım ve hala daha güzelini BULAMADIM.
Küçük bir Not : Annem ve Babam bir daha birlikte yolculuğa çıkamadılar. Babam bu yolculuktan 3 yıl sonra son bir yolculuğa çıktı, bütün sevenlerinin O'nu çiçeklerle ve dualarla uğurladığı. Annemse, uzun zaman ara verdiği yolculuğuna zaman zaman benimle, zaman zaman başka sevdikleri ile devam etmekte ...
